| SONNY LANDRETH - LEFFINGE - 11/06/11 | |||||||||
|
|
Ook al was Sonny niet op de hoogte van onze komst, toch was de slidegitarist bereid ons na zijn optreden in Leffinge even te woord te staan, alvorens naar het volgende optreden te vertrekken... Ik hoorde je op het podium een nieuwe CD aankondigen... juist, daar ben ik echt opgetogen over! Het wordt ons eerste all-instrumental album. Al heb ik altijd wel één of twee instrumentale nummers op mijn vorige albums gezet, is dit de eerste keer dat we een volledig instrumentaal album opnemen, iets wat ik al een hele tijd in gedachten had en waarvoor nu de tijd gekomen was. Het wordt iets heel anders in harmonisch, melodisch en ritmisch opzicht, en we gingen heel diep om het complexer en interessanter te maken, want zonder vocalen wil je een vollediger beeld schilderen met je instrument – iets waar ik altijd van heb gehouden bij goede instrumentale nummers en albums en wij hopen dat doel ook te bereiken. Je nam de CD op met de band waar je nu mee toert? Juist, al spelen er ook twee andere drummers mee waarmee ik in het nabije verleden werkte, maar Brian die nu met ons toert speelt op de meeste nummers. Nodig je ook gastmuzikanten uit? Ja, zeker, alhoewel niet zo veel als bij het vorige project; al moet ik toegeven dat het verleidelijk is, je leert enorm veel vanelkaar en er is een uitwisseling van energie die je niet hebt op je eentje. Ik vroeg dit omdat je een nummer van de nieuwe CD speelde en het leek me iets wat Eric Johnson zou kunnen doen... oh ja, wel hij kwam vorige maand naar een optreden, en speelde een halve set met ons mee, dus... dit album komt ook uit op je eigen label... juist ... wat was de reden waarom je een eigen label begon? Hoofdzakelijk om controle te hebben over de masters. Zoals het nu is heb ik geen controle over mijn catalogus met werk uit het verleden: “Outward Bound” en daarvoor, ik kan die nummers niet meer uitbrengen. Nu ben ik in een positie waarin ik dit kan, vroeger kon ik dat niet, maar alles is veranderd met labels en internet en downloaden... voor mij werkt dit perfect en het is een perfecte manier om mijn copyright en de masters te behouden en mijn catalogus zelf te controleren en de mogelijkheid te hebben dingen (opnieuw) uit te brengen, dat is voor mij het belangrijkste. Heb je ook de intentie materiaal van anderen uit te brengen? Niet echt, ik heb er eigenlijk geen tijd voor... af en toe denk ik er wel eens aan, weet je, en ik heb vroeger wel eens de productie voor anderen gedaan en er van genoten, maar op dit ogenblijk zijn we zo geconcentreerd op waar wij mee bezig zijn, dat ik er letterlijk geen tijd voor heb. Misschien in de toekomst... weet je, vroeger was alles veel meer beschermd door de labels, maar mijn vrienden Warren Haines en Derek (Trucks) en de jam bands realiseerden zich dat het OK is als mensen je concert willen opnemen Even over gitaar... iedereen die het over Sonny Landreth heeft, heeft het over je linkerhandtechniek – die uniek is – maar ik heb de indruk dat er rechts ook één en ander gaande is... dat heb je goed gezien... Zijn er “geheime” rechterhandtechnieken die je ons wil verklappen? De technieken die ik ontwikkelde gaan steeds terug naar hetzelfde wat mijn blues- en jazzhelden al deden: proberen de menselijke stem te imiteren met je instrument, daardoor ga je allerlei uitproberen, en de elektrische gitaar is – en ik ben natuurlijk wat bevooroordeeld – een ongelooflijk veelzijdig instrument wat betreft voicings en tonaliteit, verbazingwekkend als je er over nadenkt... Hendrix was de eerste die dit soort dingen deed, na hem was alles anders... Hoe moeilijk was het om de Sonny Landreth – sound te ontwikkelen? Wel, het heeft een tijdje geduurd voor ik mijn eigen “stem” vond... ik zeg altijd tegen jonge beginnende gitaristen dat nu en dan ze iets zullen spelen, waarvan ze niet weten waar het vandaan komt... want als jongere – of zelfs oudere – beginner kopieer je anderen, en dat is goed, dan leer je hoe zij het doen, maar nu en dan gebeurt er iets waarvan je niet weet waar het vandaan kwam, wel dàt is jouw stem die naar buiten komt, en je moet leren die te behouden. Er bestaat geen handleidig over hoe je dit bereikt, het vraagt veel geduld en olpen staan voor mogelijkheden want je weet nooit hoe een ding tot een ander ding leidt, dat is heel belangrijk. Je speelde als begeleider bij een boel beroemdheden, hoe is dat verschillend van in je eigen band spelen? Een vriend vertelde me eens dat er een groot verschil was tussen wat ik deed en die anderhalve meter verderop voor de microfoon staan... en dat is ook zo; maar ik heb altijd een eigen band gehad, al sinds mijn 16. Ik begon sessie-werk te doen in het begin van de jaren 80 en ging daarna met John Hiatt te spelen – dat was in de zomer van 86, denk ik, of 87 – en dat opende veel deuren voor me. Ry Cooder en Jim Keltner hadden op zijn album “Bring The Family” gespeeld, en dan engageerde John mij en mijn band en voor we het wisten speelden we op internationale podia, iets wat we nog nooit hadden gedaan, en wat ons enorm geholpen heeft. Op muzikaal vlak heeft het te maken met songs. Ik ben een gitaargek zoals elke gitarist, maar de song is belangrijkst. Je moet ook verschillende rollen leren spelen: nummers schrijven is één rol, er mee de studio intrekken en opnemen is een rol en toeren en voor publiek spelen nog een andere. Heel af en toe doe ik nog sessies, ik speelde net op een nummer van een van mijn helden, Johnny Winter, dus ik doe het soms nog en het windt me nog steeds op. Wanneer besefte je dat je goed genoeg was om er van te leven, en geen vaste job meer nodig had? Wel, weet je de vaste jobs die ik had waren zo slecht en zwaar, dat ik me al snel realiseerde dat ik mijn gitaar kon nemen en naar de bar om de hoek gaan spelen en evenveel verdienen als ik verdiende met mijn slecht betalende, vermoeiende jobs... op een bepaald moment moet je in jezelf geloven en naar die stem binnenin je luisteren... ik wil hier niet zeggen dat je je job moet opzeggen als je die hebt, maar voor mij was het op dat moment een belangrijke beslissing, en voor ik het wist speelde ik elke dag en had ik het gevoel “dit is nog niet zo slecht”, en ik was in de mogelijkheid om dat te blijven doen en weer is er dat element van één ding leidt naar een ander, dat mag je nooit onderschatten. Onderschat nooit wie er in het publiek kan zitten, misschien is het niet iemand die je als grote ster kent, maar die kent iemand die iemand kent die je in contact brengt met iemand anders... alles is met elkaar verbonden. Veel muzikanten die in lokale bands spelen denken dat toeren de hemel op aarde is... jij doet dit al een tijdje... laat ik even verduidelijken dat het NIET de hemel op aarde is, sommige plaatsen zijn de hemel op aarde, maar onderweg zijn is dat niet... elke avond voor mensen spelen is een voorrecht, het is iets waar ik naar uitkijk en naar toeleef en de energie die ik bij het publiek voel inspireert me nog steeds... ik bedoel, echt waar, ik kàn niet spelen als vanavond wanneer ik thuis in mijn zetel zit, echt niet. wat betreft het eigenlijke reizen... ik voel de kuilen veel beter dan vroeger, ik ben 60 en toer al sinds mijn 20ste, dus dat is 40 jaar onderweg – dàt deel is niet hemel maar eerder de hel op aarde, maar ik ben hier nog en ik blijf het doen tot iemand me doet stoppen. Wat is het antwoord op de vraag die niemand je ooit stelt? Dat is een goeie vraag... Wat zou me doen stoppen? Dat is die vraag, en het antwoord is ik stop met live spelen en reizen wanneer ik denk niet langer een bepaald niveau te leveren waar ik mijn hele leven voor gewerkt en naar gestreefd heb. Je wil beter worden en de ervaring rijker maken voor jezelf en je publiek, want die tellen hun zuur verdiende centen neer om naar je te komen luisteren en dat betekent veel voor me, dat maakt het een voorrecht en als ik dat niet meer naar behoren kan, blijf ik thuis bij mijn hond. jaybee |
||||||||
